Συναντηθήκαμε και πήραμε συνέντευξη από έναν άνθρωπο που ταξίδεψε στη Ροζάβα για να συμμετάσχει εθελοντικά στις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας. Διατηρείται η ανωνυμία του συνεντευξιαζόμενου σύμφωνα με τη δική του επιθυμία.
Πηγή: kurdishquestion.com
Τι σε ενέπνευσε για να ταξιδέψεις και να ενσωματωθείς στις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας;
Διαφορετικές οι οπτικές, αλλά συνέδεσε εμένα και άλλους στις δικές μας ιστορικές ρίζες όπως ο αντιφασισμός ή ο επαναστατικός διεθνισμός.
Ήσουν στο Διεθνές Τάγμα;
Δεν ήμουν σε κανένα συγκεκριμένο διεθνές τάγμα, ήμουν με τα ταμπούρ [κουρδικά τάγματα] των YPG/YPJ που είχαν σχηματιστεί κυρίως από τους Κούρδους, αλλά υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων άλλων διεθνών εθελοντών. Υπάρχει επίσης το Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας, ένα ταμπούρ ή τάγμα μέσα στη δομή των YPG/YPJ, στο οποίο συμμετέχουν εθελοντές από διαφορετικές σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές τάσεις. Προσωπικά δεν είχα επαφή μαζί τους και κατά κύριο λόγο είναι μαρξιστές-λενινιστές.
Πόσο σημαντικές είναι οι πολιτικές ιδέες μέσα στις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας (π.χ ο Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός);
Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στις μονάδες. Για παράδειγμα η νεολαία από τη Ροζάβα αντλεί νέες ιδέες μέσα από τις πρόσφατες εξελίξεις, συνεχίζουν όμως να μην καταλαβαίνουν πλήρως την πολιτική ή την παγκόσμια προοπτική και παραμένουν εθνικιστές, ενώ για παράδειγμα οι Κούρδοι από το Μπακούρ ή το Καντίλ είναι ήδη αρκετά επαναστάτες έχοντας ένα πολύ υψηλό επίπεδο πολιτικής συνείδησης και αναλυτικής ικανότητας.
Μπορείς να μας μιλήσεις για την καθημερινή ζωή στις YPG και την διοικητική τους δομή;
Γενικά, η καθημερινή ζωή στις κουρδικές μονάδες προστασίας δεν μοιάζει με εκείνη σε κανένα στρατό. Κάποιες φορές ξεχνάς πως είσαι σε πόλεμο εξαιτίας των φιλιών που αναπτύσσονται, της ευτυχίας και του... χορού! Το πνεύμα της επανάστασης είναι πραγματικά ζωντανό.
Οι μονάδες δίνουν μεγάλη σημασία στις κοινοτικές σχέσεις που βασίζονται στον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο η ιδέα είναι πως η αμυντική δύναμη δεν είναι στρατός – είναι μια λαϊκή πολιτοφυλακή, μια αντάρτικη δύναμη.
Η διοικητική δομή αποτελεί κοινή υπευθυνότητα. Για παράδειγμα, ο/η κομιουτάν [διοικητής] είναι o μόνος υψηλός βαθμός. Στην πραγματικότητα καλύτερα να τον αποκαλούμε συνδιοικητή, επειδή πέρα από το επίπεδο της ομάδας η θέση μοιράζεται ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Είτε είσαι διοικητής μιας πενταμελούς ομάδας ή διοικητής ενός ταμπούρ [τάγματος], η θέση σου αποτελεί μόνο ένα καθήκον. Οι φίλοι θα ακολουθήσουν τις προτάσεις σου και την κατεύθυνσή σου επειδή επικρατεί σεβασμός για τη δομή. Είσαι στη θέση αυτή συναινετικά και εξαιτίας της εμπειρίας σου, και οι υπόλοιποι φίλοι αναγνωρίζουν τον άνθρωπο που είναι καταλληλότερος για το καθήκον αυτό.
Ο κομιουτάν είναι σαν τη βάση ή πηγή της δομής επειδή αποτελεί τον σύνδεσμο, την άρθρωση του κοινού σώματος και του συλλογικού μυαλού. Υπάρχει τεράστιος βαθμός ευθύνης στο να είσαι κομιουτάν ανεξαρτήτως του αριθμού των φίλων που βρίσκονται στην ευθύνη σου. Εξαιτίας αυτού, η μορφή του κομιουτάν είναι σεβαστή και δεν χρειάζεται καν, συνήθως, να δώσει απευθείας διαταγές. Δεν είναι απαραίτητο. Πρέπει να δείξουν το λιγότερο τη σωστή ηθική, την πειθαρχία, την ευφυΐα και το θάρρος στη μάχη.
Οι υπόλοιποι φίλοι θα πολεμήσουν ακολουθώντας την κατεύθυνσή τους και στο διάστημα της Τεκμίλ [στρατιωτική απολογιστική συνέλευση, βλ. πιο κάτω], όλοι μπορούν να συμμετάσχουν και να συζητήσουν τακτικές και λάθη. Φυσικά οι διοικητές-φίλοι είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη... και αυτή είναι η στιγμή να αλλάξουν θέση ή να ξεκουραστούν και να έχουν χρόνο για στρατιωτική ή ιδεολογική μελέτη. Το στρατιωτικό σύστημα που προέρχεται από την σχολή του πολέμου των Κούρδων ανταρτών του Καντίλ είναι το πιο προχωρημένο από πλευράς αντάρτικης ιστορίας και επανάστασης όσον αφορά την τέχνη του πολέμου.
Δεν υπάρχει επίσης ρητή επίδειξη ιεραρχίας όπως είναι οι τιμητικές διακρίσεις και προσφωνήσεις, η μόνη επισημότητα είναι η χρήση του «φίλε» προτού απευθυνθείς σε άλλους, επειδή αυτό μας υπενθυμίζει πως είμαστε όλοι φίλοι πάνω απ' όλα, και έτσι σεβόμαστε τους άλλους και επιλύουμε οποιεσδήποτε συγκρούσεις με ένα πνεύμα φιλίας.
Τι είναι ακριβώς η στρατιωτική συνέλευση ή Τεκμίλ; Μπορείς να το αναπτύξεις;
Η Τεκμίλ είναι μια συνέλευση για κριτική, όπου μπορείς να ασκήσεις φιλική και εποικοδομητική κριτική στον διοικητή σου ή σε άλλους στην μονάδα σου, όπως επίσης και στον εαυτό σου. Κατά κύριο λόγο όμως θα δεχτείς κριτική και πρέπει να είσαι δεκτικός στην κατανόησή της και να μάθεις να είσαι καλύτερος. Αυτή η συνέλευση συμβαίνει προκειμένου να ασκηθεί έλεγχος και να προληφθεί η κακή συμπεριφορά και να αποφευχθούν οι προσωπικές συγκρούσεις ή τα μικροπροβλήματα νοοτροπιών που μπορεί να οδηγήσουν σε συγκρούσεις. Είδα λίγες τιμωρίες ή καταστολή. Αντιθέτως αν υπάρχει μια σύγκρουση υπάρχει πολύ περισσότερη συζήτηση. Βέβαια αυτό αποτελεί απλώς ένα μοντέλο και για τους περισσότερους φίλους από τη Ροζάβα αυτή είναι η πρώτη φορά που γίνονται γνώστες του μοντέλου αυτού αλλά και είχαν τις πρώτες τους επαφές με πολιτικές ιδέες.
Μπορεί να αναφερθεί το οτιδήποτε στην Τεκμίλ. Ο κύριος λόγος είναι να αμφισβητείς την οπτική σου και να απομακρύνεσαι από το εγώ σου. Η άσκηση κριτικής έτσι αποτελεί μεγάλη ευθύνη -τόσο για εσένα που την ασκείς όσο και για το πρόσωπο που την κατευθύνεις- και οφείλεις να αναζητήσεις λύση και να λάβεις την ευθύνη για αυτή την λύση.
Όλο αυτό είναι πολύ κοντά στην κριτική που λαμβάνει χώρα στο Tev-Dem, την συνέλευση αυτοκυβέρνησης, όπου τα πρακτικά ζητήματα ανοίγονται σε φιλοσοφική συζήτηση. Εδώ είναι που μπορεί να δει κανείς πραγματικά την εξέλιξη του κουρδικού κινήματος.
Ποιες είναι οι σκέψεις σου αναφορικά με την ένταξή σου στις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας και της εκπαίδευσης που έλαβες;
Η ακαδημία των Μονάδων περιλαμβάνει πολύ ιδεολογική, πολιτική και ιστορική εκπαίδευση. Περιελάμβανε επίσης φιλοσοφία και μαθήματα της Γυναικοογίας, όπως λέγεται αυτή η κοινωνιολογία των γυναικών που έχει αναπτυχθεί εκεί. Πραγματικά είναι σαν πανεπιστήμιο. Η εκπαίδευση μπορεί να είναι σύντομη ή μακρά, αυτό εξαρτάται. Ήμουν στην ακαδημία για ενάμιση μήνα. Η στρατιωτική ακαδημία περιλαμβάνει την βασική εκπαίδευση. Περιλαμβάνει ζητήματα ρουτίνας της καθημερινότητας, με μια έμφαση στην ομαδική δουλειά, όπως η αυτοπειθαρχία και ο καθαρισμός των όπλων. Υπάρχουν επίσης ακαδημίες για ειδικά στρατιωτικά καθήκοντα όπως το σαμποτάζ και οι ελεύθεροι σκοπευτές.
Πέρασες τον χρόνο σου σε μονάδες μάχης; Συμμετείχες σε οποιαδήποτε επαναστατική πτυχή της κοινωνικής οργάνωσης;
Όχι, αν και είναι δύσκολο να πεις ποια είναι τα όρια των «πολιτικών» ή «κοινωνικών» δομών σε μια επαναστατική κατάσταση. Όλοι βρίσκονται εν μέσω μιας εκπαιδευτικής και αυτο-εκπαιδευτικής διαδικασίας που αναπτύσσει εργαλεία αυτοκυβέρνησης. Κάθε θεσμός έχει την δική του αυτονομία και σε πολλές περιπτώσεις τα δικά του συμφέροντα. Αυτό ακούγεται χαοτικό και γεμάτο αντιθέσεις , το συνομοσπονδιακό μοντέλο όμως συνεχίζει να αυτορρυθμίζεται. Το κίνημα Τεβ-Ντεμ και η λαϊκή αυτοάμυνα, το HPC (Hêza Parastina Cewherî), αποτελούν τις πιο επαναστατικές πτυχές κατά τη γνώμη μου – παρέχουν στους ανθρώπους τα δικά τους εργαλεία προκειμένου να αμυνθούν ακόμα και από τις επιδιώξεις των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας, τους θεσμούς των Καντονιών, την κυβέρνηση κτλ.
Παρακολούθησες κάποια συνέλευση του Τεβ-Ντεμ;
Ναι, παρακολούθησα μια συνέλευση αλλά δεν συμμετείχα. Η ενασχόλησή μου αφορούσε περισσότερο τις συνελεύσεις Τεκμίλ στο στρατιωτικό τους πλαίσιο.
Το συνελευσιακό αυτοκυβερνητικό μοντέλο σχηματίζει μια πολύ ισχυρή βάση για την επανάσταση. Αν ένα ζήτημα ή μια νέα κοινωνική ομάδα ή μια ομάδα συγκεκριμένων ενδιαφερόντων προκύψει, πρέπει να σχηματιστεί συνέλευση. Αν προκύψει κάποιο άλλο ενδιαφέρον ή κάποια επιμέρους ομάδα εντός του πλαισίου της συνέλευσης πρέπει να δημιουργηθεί μια επιμέρους συνέλευση μέσα στα πλαίσια της ήδη υπάρχουσας. Η συνέλευση είναι απαραίτητο να είναι έμφυλα αναλογική. Η ισότητα των γυναικών βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνίας. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως ο συντονισμός του καντονιού επιβάλλει ότι εάν μια κοινωνική ομάδα, φυλή ή χωριό κάνει μια συνέλευση, για παράδειγμα προκειμένου να διαχειριστεί κοινοτικές φάρμες, πρέπει να υπάρχει μια συνέλευση γυναικών που να απηχεί τις απόψεις των γυναικών πάνω στο ζήτημα και πως ο επικεφαλής δεν είναι ποτέ μόνο ένας άνθρωπος κατά την πατριαρχική συνήθεια, αλλά οφείλει να υπάρχει μια συναρχηγία που να την μοιράζονται ένας άντρας και μια γυναίκα. Έχουμε λοιπόν μια μοιρασμένη θέση αρχηγίας των συνυποψήφιων. Η γυναίκα αντιπροσωπεύει το τοπικό αυτόνομο κίνημα των γυναικών. Η συσχέτιση των ανθρώπων με ένα συνελευσιακό σύστημα προκειμένου να επιλύουν τα ίδια τους τα προβλήματα είναι ο καλύτερος τρόπος να σκεφτούμε την επανάσταση... πέρα από το γεγονός ότι τους απομακρύνει από την τηλεόραση!
Έχει τονιστεί πως το χτίσιμο μιας οικολογικής κοινωνίας είναι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους της Επανάστασης της Ροζάβα. Τι αντιλήφθηκες εσύ με όρους οικολογίας και οικολογικού κινήματος;
Δεν γίνεται τόσο αντιληπτή η οικολογική χροιά κατά τη γνώμη μου. Οι άνθρωποι που προέρχονται από τα βουνά ή το Μπακούρ [η πληθυσμιακά πλειοψηφούσα από τους Κούρδους νοτιοανατολική Τουρκία] γνωρίζουν τι σημαίνει να δρας με μια αντίληψη αειφορίας και έχοντας κατά νου τη φύση, στη Ροζάβα ή στη Συρία γενικότερα όμως όχι τόσο. Μια κοινή εμπειρία είναι να ακούς «πόσο όμορφη είναι η Ροζάβα!» και την ίδια στιγμή να βλέπεις να καίγονται τα πλαστικά απορρίμματα.
Με όρους πραγματικών εγχειρημάτων, το Καμίσλο εξελίσσει ένα σχέδιο τροφικής επάρκειας, και το Κομπάνι έχει διάφορες προτάσεις -και ανάγκες!- χρειάζεται όμως εθελοντές. Χρειάζονται ανθρώπους! Όχι μόνο για να τους επισκεφτούν, αλλά για σοβαρά σχέδια και προτάσεις προκειμένου να χτίσουν μια νέα κοινωνία και νέες υποδομές.
Παρόλα αυτά πολλοί άνθρωποι προερχόμενοι από το Ιράν και το Μπακούρ είναι ήδη κινητοποιημένοι και στηρίζουν κοινωνικά και οικολογικά σχέδια στη Ροζάβα.
Τι συμβαίνει με το συνεργατικό κίνημα στην οικονομία; Επισκέφθηκες συνεταιριστικά αγροκτήματα, εργοστάσια ή εργαστήρια;
Προσωπικά αντιλήφθηκα πως οι μεγαλοϊδιοκτήτες γης δραπέτευσαν καθώς υποστήριζαν το καθεστώς, το Ισλαμικό Κράτος ή τον Μπαρζανί [Επικεφαλής του διεφθαρμένου ημιαυτόνομου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ]. Αυτές οι γαίες κολεκτιβοποιήθηκαν από τις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας και τις Ομάδες Προστασίας Γυναικών, συμπεριλαμβανομένων κάποιων μεγάλων εργοστασίων τσιμέντου που ελέγχονταν από ξένες, τουρκικές και γαλλικές, εταιρίες οι οποίες είχαν Σύρους εργαζόμενους από τα δυτικά της χώρας. Όλο αυτό ήταν στενά συνδεδεμένο με το πρόγραμμα αραβοποίησης των κουρδικών περιοχών κατά τη διάρκεια του Συριακού Καθεστώτος. Υπάρχουν επίσης ακατοίκητα χωριά και οι κουρδικές οργανώσεις καλούν τους πρόσφυγες να μην φύγουν για την Ευρώπη αλλά αντ' αυτού να πάνε σ' αυτά και να γίνουν συνεργατικοί ιδιοκτήτες των δικών τους γαιών και της εργασίας.
Όλα αυτά τα πειράματα όμως είναι περιορισμένα, δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, ο πόλεμος τα θέτει όλα εν κινδύνω, υπάρχει ένα εμπάργκο που έχει σταματήσει τις επενδύσεις στις υποδομές, δεν διαθέτουν εξειδικευμένους και αφοσιωμένους ανθρώπους όπως εθελοντές τεχνικοί και μηχανικοί, το έδαφος είναι κατεστραμμένο από χρόνια εντατικής μονοκαλλιέργειας, οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι πολιτισμικά και κοινωνικά κατεστραμμένοι... Υπάρχουν επίσης διαφορετικά συμφέροντα μέσα στην «κουρδική» πραγματικότητα. Ακόμα όμως και σ' αυτό το θέμα, είδα πριν από κάποιο καιρό ένα κείμενο στο ίντερνετ, κάτι σαν κάλεσμα προκειμένου να τους βοηθήσουν να μελετήσουν και να μάθουν και να κάνουν στην πράξη διαφορετικά ιστορικά ή πολιτικά μοντέλα κοινωνικοποίησης. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν κάποιο σοσιαλιστικό ή αναρχοσυνδικαλιστικό σωματείο που εργαζόταν προς αυτή την κατεύθυνση, νομίζω πως τα παραδοσιακά «επαναστατικά» κινήματα και δομές βλέπουν τα γεγονότα στο Κουρδιστάν από απόσταση, δεν ασχολούνται επειδή πρόκειται για ένα τελείως καινούργιο παράδειγμα κοινωνικής επανάστασης.
Είδα πολλές κριτικές πάνω στην «μικτή» οικονομία της Ροζάβα, στον καπιταλισμό της Ροζάβα, όπως και επίσης στα ταξικά συμφέροντα που θα πρέπει να καθοδηγήσουν την επανάσταση προκειμένου να γίνει Επανάσταση. Υπάρχουν πολλοί σοσιαλιστές και αναρχικοί διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων και τάσεων, που συζητούν στα φόρα και σε συναντήσεις για όλα αυτά, πολλοί λίγοι όμως πηγαίνουν να δουλέψουν εκεί για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Οι άνθρωποι στη Ροζάβα δεν χρειάζονται τους ξένους σοσιαλιστές για να τους διδάξουν τι να κάνουν, είναι προτιμότερο να οικοδομήσουν την πραγματικότητά τους για τους ίδιους.
Δεν υπάρχει περισσότερος οικονομικός σοσιαλισμός στη Ροζάβα από εκείνον που οι ίδιοι οι άνθρωποι εκεί επιθυμούν να οικοδομήσουν, όπως οι συνεταιρισμοί που λειτουργούν ως σοσιαλιστικές κοινότητες. Οι κυβερνήσεις των καντονιών και οι ένοπλες δομές δεν μπορούν να επιβάλλουν την κοινωνικοποίηση της παραγωγής και της οικονομίας. Δεν μπορούν να το κάνουν και δεν θέλουν να το κάνουν και έχοντας αυτό κατά νου μπορούμε να έχουμε μια καλύτερη προσέγγιση στην πραγματικότητα της Ροζάβα. Υπάρχουν κανονισμοί πάνω στην οικονομία και προγράμματα κοινωνικού σχεδιασμού, αν οι άνθρωποι όμως επιθυμούν να ζήσουν σε καπιταλιστικές σχέσεις δεν υπάρχουν άλλες δυνατότητες πέρα από την παιδαγωγική παρέμβαση προκειμένου να αλλάξει η οπτική των ανθρώπων.
Υπάρχει συνεταιριστικό και κολεκτιβιστικό ενδιαφέρον και στήριξη χάρη στην επανάσταση, βρισκόμαστε έτσι στην αφετηρία μιας διαδικασίας εκπαίδευσης και μιας διαδικασίας οικοδόμησης νέων κοινωνικών σχέσεων. Ίσως να χρειαστούμε τους νέους αγώνες το επόμενο μισό του αιώνα προκειμένου να δούμε τους καρπούς αυτών των σπόρων.
Το κουρδικό κίνημα τρέφει μεγάλο σεβασμό για τους μάρτυρές του. Πως προσεγγίζεις το ζήτημα των μαρτύρων;
Οι μάρτυρες αποτελούν μέρος της καθημερινότητας του κουρδικού λαού και των επαναστατών. Στη Μέση Ανατολή, γιατί στην Ευρώπη έχει χαθεί αυτό, η φιλοσοφία πως οι μάρτυρες δεν πεθαίνουν συνεχίζει να είναι ζωντανή στη συλλογική μνήμη. Αυτό συμβαίνει γιατί οι μάρτυρες έδωσαν τη ζωή τους για όλους εμάς, θυσιάστηκαν για τη ζωή και την ελευθερία μας. Αποτελεί κάτι ιερό και κάτι πνευματικό γιατί παραβιάζει το υλικό συμφέρον του ατόμου. Πολλοί σέβονται τους μάρτυρες δείχνοντας μια εικόνα τους σε εκδηλώσεις και υπενθυμίζοντάς τους σε προσφωνήσεις.
Καταλαβαίνω πως κάτι τέτοιο σοκάρει τα ατομικιστικά μυαλά μας, που προτιμάμε να φροντίζουμε πρώτα για να σώσουμε τους κώλους μας και πως το να είσαι μάρτυρας ακούγεται φανατικό και όχι η ανώτερη κατηγορία ανθρώπου που μπορεί να υπάρξει. Είναι αλήθεια όμως πως οι μάρτυρές μας δεν πεθαίνουν! Το αίμα τους δεν αγγίζει ποτέ το έδαφος!
Είναι η Ροζάβα τόσο ιδανική; Έχεις να ασκήσεις κάποια κριτική για την επαναστατική διαδικασία στη Ροζάβα;
Αν κοιτάξω πίσω στην εμπειρία μου τώρα, δείχνει ιδανική. Μπορείς όμως να διαπιστώσεις μια σκληρή πραγματικότητα και πολλές αντιθέσεις και κάποιες φορές μπορεί να νιώσεις πως συμβαίνουν περισσότερα σε επίπεδο στόχων και προπαγάνδας παρά στην πραγματικότητα. Έχουμε μια εξέλιξη με ειλικρινή πρόθεση, έχει όμως πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει στην πραγματικότητα.
Η πρόσληψη της πραγματικότητας στην Ροζάβα αποτέλεσε ένα σοκ για εμάς. Νομίζω πως φτάσαμε εκεί με ένα σακίδιο γεμάτο ιδεαλιστικές και ρομαντικές απόψεις σχετικά με την επανάσταση, στην πραγματικότητα όμως πρέπει να χτίσεις την επανάσταση αν την θέλεις, και αυτό σημαίνει πως κάποιες φορές αποδέχεσαι ότι οι γύρω σου δεν μοιράζονται την ίδια ιδέα για την επανάσταση και πολλές φορές δεν μπορούν καν να καταλάβουν γιατί πήγες εκεί να πολεμήσεις.
Γίνεται μια δημοκρατική επανάσταση, με την έννοια ότι κανείς δεν επιβάλλει τίποτε στους άλλους. Αυτό αντιτίθεται τελείως στην ιδέα της «δικτατορίας του προλεταριάτου» για την επανάσταση στα σίγουρα. Αυτή η δημοκρατική ιδέα αποδέχεται τη συνεργασία των δικών μας ανθρώπων, αλλά και των άλλων τάσεων, που πολλές φορές τάσσονται ενάντια στη δική μας προσέγγιση της επανάστασης, ή έχουν πρακτικές που εναντιώνονται στην ηθική μας.
Ναι, οι συμμορίες του Ισλαμικού Κράτους και το τουρκικό κράτος είναι οι κακοί, όλοι συμφωνούν σε αυτό, μπορείς να συναντήσεις όμως ρατσιστικές συμπεριφορές εναντίον των Αράβων, αλλά και όλες αυτές τις «περιστασιακές συμμαχίες» τη μια μέρα με τις Η.Π.Α, την άλλη με τη Ρωσία και το Συριακό καθεστώς, και πολλοί άνθρωποι πάντοτε προσπαθούν να πάρουν θέσεις εξουσίας, όπως συμβαίνει σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Ο Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός είναι εναντίον του εθνικισμού, η εθνικιστική ιδέα όμως είναι ζωντανή στην πλειοψηφία του κουρδικού λαού. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο για τα εθνικά δικαιώματα των Κούρδων που πρέπει να είναι σεβαστά και υπερασπίσιμα, αλλά και για κάποιες θέσεις και οπτικές που δεν νοιάζονται για την πραγματικότητα και τους αγώνες των άλλων. Μια άλλη κριτική αφορά την οπορτουνιστική χρήση του καπιταλισμού για την οποία μιλήσαμε και προηγουμένως, και την περίφημη «μικτή οικονομία», δεν μπορώ όμως να σκεφτώ κάποιο άλλο οικονομικό σύστημα να εκφράζει αυτή την κατάσταση, υπενθυμίζω λοιπόν την κριτική αυτή επειδή κάποιοι σύντροφοι επιμένουν σε αυτή.
Είναι επίσης σημαντικό να καταλάβουμε ότι οι ένοπλες δομές των Κούρδων προέρχονται από μια σταλινική παράδοση και έκαναν μια βαθιά συλλογική αυτοκριτική και βρίσκονται σε μια διαδικασία που προσεγγίζουν την ελευθεριακή ηθική, χάρη στην ιδέα του συνομοσπονδισμού και την κουλτούρα της κριτικής. Αυτό όμως αποτελεί μια διαδικασία, και παρόλο που μεγάλα μέρη του κινήματος δεν ακολουθούν πλέον το σταλινικό μοντέλο, μπορείς να το διακρίνεις σε κάποιες πρακτικές όπως οι προσωπικές ιεραρχίες και σε άλλους ρόλους.
Θα επιθυμούσες να επιστρέψεις;
Δεν θα επέστρεφα, αλλά κανείς δεν ξέρει... Η κατάσταση στη Ροζάβα δεν είναι άνετη, με την έννοια ότι υπάρχει ένας σκληρός πόλεμος, και ότι δεν πρέπει να εμπλέκεσαι σε έναν πόλεμο για λόγους άλλους από τους δικούς σου. Χρειαζόμουν να πάω εκεί προκειμένου να βρω μια προοπτική και μια λογική των ζωών μας και των αγώνων μας, τώρα όμως είναι η σειρά άλλων να το κάνουν. Χρειαζόμαστε μια γενιά με νέες προοπτικές από τη στιγμή που τα κινήματά μας και τα περιβάλλοντά μας τις έχουν χάσει εδώ και καιρό.
Πολλοί Κούρδοι φίλοι σε διαφορετικές καταστάσεις μου επανέλαβαν το ίδιο πράγμα: «Γύρισε στους ανθρώπους σου και συνέχισε τον ίδιο αγώνα εκεί», «δεν χρειαζόμαστε δυτικούς μάρτυρες, χρειαζόμαστε μια επανάσταση στις δυτικές χώρες»!. Προσωπικά λοιπόν απορρόφησα τις γνώσεις και την εμπειρία της Ροζάβα, και τώρα είναι ο καιρός να δω τι συμβαίνει στις δυτικές μας κοινωνίες με αυτή την ανάπτυξη του ρατσισμού και του φασισμού.
Μπορείς να μας πεις και άλλα για τους διεθνείς εθελοντές στη Ροζάβα και ειδικότερα αν υπήρχαν γυναίκες μεταξύ αυτών;
Πολλοί ξένοι χωρίς πολιτικές ιδέες ή πρώην στρατιωτικοί έγιναν επαναστάτες εκεί. Είναι ωραίο να θυμάσαι πως οι άνθρωποι μπορεί να συνειδητοποιήσουν αυτές τις ιδέες όταν βρίσκονται εν μέσω μιας επανάστασης και μπορούν να αγωνιστούν και να εξαπλώσουν ιδέες.
Λίγες ξένες γυναίκες ήρθαν για να πολεμήσουν, αλλά δεν τις είδα προσωπικά. Παρόλα αυτά, συγκριτικά με τους άνδρες, ο αριθμός ήταν μικρός, ανεκδοτολογικός. Έχουμε μια διεθνίστρια μάρτυρα, μαρξίστρια ευρωαφρικανικής καταγωγής, που πολέμησε με το Διεθνές Τάγμα. Σίγουρα υπάρχουν περισσότερες από μη δυτικές χώρες όπως η Τουρκία, οι αραβικές χώρες, το Ιράν. Αποτελεί αδύνατο σημείο για τον «λευκό δυτικό» φεμινισμό που δεν έχει ενεργή ανάμιξη σε αυτή την γυναικεία επανάσταση δυστυχώς.
Ποια είναι η γνώμη σου σχετικά με την Γυναιολογία και τον φεμινισμό;
Η κοινωνική επιστήμη της Γυναιολογίας (κοινωνιολογία ή ανθρωπολογία της Γυναίκας) εξηγεί πως η ανθρωπότητα έχασε μεγάλο μέρος από την παλιά της φύση από την ανάδυση του ιεραρχικού πολιτισμού, μέσα από τη ρήξη με την κοινοτική ζωή, με τους άντρες να γίνονται στρατιώτες, ιερείς, εργάτες κτλ. Ακόμα και οι σκλάβοι έμεναν κύριοι του οίκου τους και της γυναίκας τους.
Η Γυναιολογία ισχυρίζεται πως η ανθρωπότητα μπορεί να ανακτήσει τη φύση της μέσα από τη χειραφέτηση των γυναικών και μέσα από την κοινοτική ζωή. Δεν ξέρω παρόλα αυτά τόσα πολλά. Είναι αρκετά πολύπλοκη αλλά και ενδιαφέρουσα για μελέτη και συζήτηση. Είναι μια καινούρια ιδέα για την ανθρωπότητα. Έχουμε καταλάβει την ιστορία μας ως ιστορία του Ανδρός και την κοινωνιολογία και τις κοινωνικές επιστήμες μιας πατριαρχικής κοινωνίας, τώρα ξεπροβάλλει όμως μετά από χρόνια μελέτης και συζήτησης από την Ένωση Ελεύθερων Γυναικών στα βουνά, έχουμε ένα νέο εργαλείο για να καταλάβουμε την εξέλιξη της εξουσίας μέσα στην ιστορία και τον ρόλο των γυναικών σε αυτή. Η Γυναιολογία είναι ένα χειραφετητικό εργαλείο επειδή αυτή η ιστορία είναι επίσης ιστορία της αντίστασης των γυναικών που πρέπει να μάθουμε και να γνωρίζουμε. Η Γυναιολογία εισάγει μια ρήξη με την παράδοση του δυτικού φιλελεύθερου φεμινισμού επίσης.
Εκείνοι που εμπνέονται από την Γυναιολογία σπάνε του δεσμούς τους με τον δυτικό φεμινισμό γιατί για αυτούς, η Γυναιολογία είναι πιο βαθιά στην ανάλυσή της, δεν είναι μερική και δεν διαθέτει τάσεις, ερμηνείες ή ομάδες ενδιαφέροντος, αλλά είναι ακέραια και παγκόσμια.
Υπάρχει επίσης ένας σημαντικός παράγοντας: Η Γυναιολογία τέθηκε στην πράξη από αυτόνομες οργανώσεις γυναικών και από ομάδες συνεκπροσώπων στην τοπική και πολιτική διοίκηση των κοινοτήτων. Αποτελεί πραγματική κοινωνική πρακτική, και όχι την εργασία κάποιων διανοούμενων αστών γυναικών ή το λαϊφστάιλ ηδονιστριών νεολαίων. Για παράδειγμα, η Γυναιολογία και το κίνημα Κούρδων γυναικών στη Ροζάβα ασκούν κριτική στον δυτικό φεμινισμό γιατί έχει αλωθεί από τον θετικισμό και την νεωτερικότητα και έχει κόψει τους δεσμούς του με την κοινοτική ζωή για να γίνει ατομικιστικός.
Νομίζω πως η Γυναιολογία αποτελεί ένα καλό εργαλείο για να προκαλέσει μια επαναδόμηση του δυτικού (φιλελεύθερου και ριζοσπαστικού) φεμινισμού, ιδιαίτερα από τη στιγμή που νέες ιδέες γύρω από τη Γυναίκα και την Επανάσταση δεν έχουν εμφανιστεί εδώ και δεκαετίες. Έχουμε επαναστάτριες φεμινίστριες συντρόφισσες, ο φεμινισμός δεν είναι επαναστατικός όμως πλέον. Η πραγματική πράξη είναι πιο επαναστατική από τις ιδέες και την αισθητική. Επίσης έχω να πω πως το Κίνημα Ελεύθερων Γυναικών από το Κουρδιστάν έχει μεγαλύτερη συνείδηση της ριζοσπαστικής ανάλυσης του ιεραρχικού πολιτισμού και της κυριαρχίας, και είναι πιο διεθνιστική και ελευθεριακή στην προοπτική της από τους περισσότερους άντρες στο κίνημα. Και αυτό συμβαίνει χάρη στη μελέτη της Γυναιολογίας και το παράδειγμα των Κουρδισσών ανταρτισσών.
Ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση, το Κίνημα των Κουρδισσών γυναικών χρειάζεται επίσης να μάθει περισσότερα από τον σύγχρονο φεμινισμό, ιδιαίτερα στα ζητήματα της ατομικότητας και της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Καταπιέζονται κοινωνικά με αυτήν την πτυχή της γυναίκας, και νομίζω αυτό συμβαίνει επειδή έφτιαξαν μια στρατιωτική επαναστατική δομή που χρειαζόταν προκειμένου να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους απέναντι στα ατομικά συμφέροντα και την σεξουαλική κυριάρχηση που υπάρχει στη Μέση Ανατολή, σε κάποιες περιπτώσεις όμως, κατά τη γνώμη μου και με όλο τον σεβασμό, αναπαράγουν κάποια θρησκευτικά ταμπού της Μέσης Ανατολής σχετικά με το σώμα και το φύλο.
