Η κοινωνία του χρήματος και της εκμετάλλευσης δεν είχε αναλάβει ποτέ, από όσο ξέρω, να εγκαθιδρύσει την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Δεν υπήρξε ποτέ η υποψία ότι τα αστυνομικά Κράτη ανοίγουν σχολεία διδασκαλίας δικαιωμάτων μέσα στα υπόγεια όπου ανακρίνουν τους τροφίμους τους. Επομένως όταν καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται, κάνουν απλώς τη δουλειά τους.
Απόσπασμα από ομιλία του Καμύ σε εργάτες
στο Εργατικό Κέντρο του Σεντ-Ετιέν
στις 10 Μαΐου 1953
Ο Αλμπέρ Καμύ δεν
επιδέχεται ούτε εισαγωγή ούτε συστάσεις. Γενιές και γενιές σκεπτόμενων ανθρώπων
έχουν μεγαλώσει διαβάζοντας το έργο του, και σίγουρα το βραβείο Νόμπελ συνέβαλε
στην περαιτέρω δημοσιοποίησή του.
Αυτή η δημοσιοποίηση
όμως, ιδιαίτερα μετά τον θάνατό του, συνδυάστηκε με μια ταυτόχρονη προσπάθεια
αποσιώπησης της ευρύτερης και τόσο ουσιαστικής, για τον ίδιο, δράσης του στην
πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα της εποχής του. Δράση που δεν περιοριζόταν
σε δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά ή γενικότερα σε έντυπα μεγάλης
κυκλοφορίας, αλλά επεκτεινόταν σε ανοιχτές ομιλίες σε εργάτες και ριζοσπαστικές
συλλογικότητες, δημοσιεύσεις σε ριζοσπαστικά έντυπα –κυρίως αναρχικά–,
συμμετοχή σε ομάδες αλληλεγγύης στους πρόσφυγες των πολέμων και των
ολοκληρωτισμών, γεγονότα που δεν είναι γνωστά, παρά το πλήθος των βιογραφιών
του που έχουν εκδοθεί.
Ο Teodosio Vertone στο
βιβλίο αυτό εισάγει τους αναγνώστες σε αυτή την παραγνωρισμένη (και κύρια)
ελευθεριακή πλευρά του Αλμπέρ Καμύ, όπου ο εξεγερμένος δημιουργός συναντά,
συνδιαλέγεται, συμφωνεί ή διαφωνεί, με τα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα που
ένιωσαν εγγύτερα στη σκέψη του, ακριβώς επειδή αναγνώρισαν τον ελευθεριακό της
χαρακτήρα.
